Üç tendon uzatma tekniğinin uzatma düzeyi ve biyomekanik özelliklerinin deneysel olarak karşılaştırması deneysel olarak karşılaştırması

Abstract

Amaç: Klinikte üst ekstremitede tendon uzatma yöntemi olarak özellikle Z-plasti uygulanırken, alt ekstremitede bu amaçla Vulpius ve Baker gibi çok sayıda farklı yöntemler uygulanmaktadır. Bu çalışmada Vulpius ve Baker yöntemleri geliştirilerek üst ekstremitede denendi. Gereç ve yöntemler: Vulpius ve Baker yöntemleri uygulama yerleri değiştirilmek suretiyle geliştirilerek 90 adet koyun ön ayak derin fleksor tendonunda çalışıldı. Tendonlar rastlantısal olarak üç eşit gruba ayrıldı. Birinci gruba Z-plasti, ikinci gruba V-Y-plasti (Modifiye Vulpius), üçüncü gruba U-T-plasti (Modifiye Baker) yöntemiyle uzatma uygulandı. Uzama miktarları ve biyomekanik dayanımları değerlendirildi.
Bulgular: Z-plasti yöntemi her iki yöntemden de anlamlı derecede daha fazla uzatma sağladı. U-T-plasti yöntemi bu yöntemi izledi. U-T-plasti yönteminin Z-plasti yönteminden %60.7 ve V-Y-plasti yönteminden %45.4 daha fazla yük taşıdığı bulundu. U-T-plasti ve V-Y-plasti teknikleri ile gerçekleştirilen onarımlar Z-plasti ile yapılan onarımlardan anlamlı derecede daha sertti.
Sonuç: Özellikle orta derecede uzatma ve erken mobilize olmayı gerektiren olgularda U-T-plasti yöntemi, kolay uygulanabilirliği ve daha üstün biyomekanik özellikleri nedeniyle Z-plasti yöntemine alternatif olabilir. Ancak bu yöntemin iyileşme özellikleri bir in-vivo modelde araştırılmalıdır.