DİSTAL TİBİOFİBULER DİASTAZDA SİNDESMOTİK VİDA KULLANIMI

Abstract

Sık olarak karşılaştığımız ayak bileği kırıklarında, instabilite tanımı, sindesmotik vida kullanımı ve bu vidanın çıkartılma süresi halen tartışmalıdır. Bu amaçla, distal tibiofibuler diastazı olan bir medial malleol, on bir bimalleoler ve dört trimalleoler kırıklı, 16 olgu çalışma grubuna alındı. Medial stabilizasyona ek olarak, diastaz için tibiofibuler vida uygulandı. Bimalleoler kırıklarda postoperatif 2. hafta, trimalleoler kırıklarda postoperatif 3. hafta kısa bacak alçısı ile ağırlık vermeye müsaade edildi. Tüm olgularda postoperatif 6. hafta transfiksiyon vidası çıkartıldı. Hastaların ayak bileği ön-arka, yan ve mortis grafileri karşılaştırmalı olarak çekilerek, preoperatif, postoperatif ve 3 aylık kontrolleri karşılaştırıldı. Bu grafilerde diatal tibiofibuler mesafe, medial mortis mesafesi ve lateral fibuler aralık ölçüldü. Çalışmada distal tibiofibuler mesafenin postoperatif dönemde gerek Weber B tipi, gerek Weber C tipi kırıklarda önemli derecede azaldığı (p<0.01); ancak hem bu mesafenin, hem de mesafe farklarının Weber B ve Weber C kırıklarda anlamlı değişmediği (p>0.01) tespit edilmiştir. Yine distal tibiofibuler mesafe postoperatif dönemde ve 3 aylık kontrolde değişmemiştir. Bu sonuçlara göre, ayak bileği kırıklarında, fibuler kırığın B veya C tipi olup olmadığına bakılmaksızın, eğer diastaz varsa, diastaz vidası ile stabilizasyonunda fayda olduğu ve bu vidanın 6 hafta sonra rahatlıkla çıkartılabileceği kanaatine varılmıştır.