Gelişimsel kalça displazisinde Salter ve Pemberton pelvik osteotomi uygulamalarının orta dönem sonuçları

Abstract

Amaç: Bu çalışmada, gelişimsel kalça displazisi (GKD) tedavisinde Salter (SPO) ve Pemberton (PPO) pelvik osteotomilerinin klinik ve radyografik sonuçları karşılaştırıldı.
Hastalar ve yöntemler: Çalışmada, GKD’li 33 hastanın 43 kalçası geriye dönük olarak değerlendirildi.Yirmi üç hastaya (29 kalça) SPO, 10 hastaya (14 kalça) PPO uygulandı. Ortalama yaş SPO grubunda 40.5 ay (dağılım 18-130 ay), PPO grubunda 27 ay (dağılım 18-52 ay) idi. Tüm hastalarda tek aşamalı cerrahi uygulandı. Öncelikle açık redüksiyon denendi, stabil redüksiyon sağlanamayan hastalara aynı seansta femoral ve/veya pelvik osteotomi yapıldı. İliyak kanat kalınlığı ince ve asetabulum genişliği uygun ise PPO, yoksa SPO yapıldı. Hastaların ameliyat öncesi ve sonrasında pelvis grafilerinden asetabuler indeks (Aİ) ve merkez-kenar açısı (MKA) ölçüldü. Radyografik değerlendirme Severin ölçütlerine göre, klinik değerlendirme modifiye McKay ölçütlerine göre yapıldı. Ortalama takip süresi SPO grubunda 38 ay (dağılım 12-75 ay), PPO grubunda 33 ay (12-64 ay) idi.
Bulgular: Salter ve Pemberton osteotomi gruplarında Aİ’deki düzelme sırasıyla 21.9° (%54.6) ve 21.4° (%58), MKA’daki düzelme 28.7° ve 27.9° bulundu. İki grup içinde Aİ ve MKA’daki düzelme tedavi öncesine göre anlamlı idi (p<0.05). Çok iyi ve iyi sonuçların toplamı, Severin ölçütlerine göre SPO ile %89.7, PPO ile %78.6; modifiye McKay ölçütlerine göre SPO ile %93.1, PPO ile %78.6 bulundu. En sık gözlenen komplikasyon avasküler nekroz (%18.6) idi. Gruplar arasında, Aİ ve MKA’daki değişim miktarı, avasküler nekroz sıklığı, klinik ve radyografik sonuçlar açısından anlamlı farklılık yoktu (p>0.05).
Sonuç: Her iki pelvik osteotomi yöntemi de, anterolateral örtünme sorunu olan asetabuler displazilerin tedavisinde güvenli ve başarılı bulundu.